Nowa strona Publicznego Przedszkola w Chróścicach
aby ułatwić Wam kontakt z wychowawcą grupy "Kangurki" przekazuję do Państwa dyspozycji adres e-mail: m_henke@o2.pl
Pozdrawiam Beata Mojsiejewicz
16.04.2021- piątek - ,,Na koncercie”
– „Rzeźby” – zabawa pobudzająco-hamująca. Dzieci biegają po pokoju. Na dowolny sygnał stają bez ruchu w jakiejś wymyślnej pozie, udając rzeźby. Na drugi sygnał dzieci znowu zaczynają biegać.
– „Malarze” – ćwiczenie ramion. Dziecko naśladują malowanie dużego obrazu. Rodzic mówi, którą ręką i jakie ruchy ma wykonać, np. malarz gruntuje płótno z dołu do góry, z lewej do prawej, na ukos; teraz maluje duże koła.
– „Marsz” – ćwiczenie uspokajające. Dziecko maszeruje po obwodzie koła przy dowolnej piosence.
15.04.2021 – czwartek - ,,Malujemy muzykę”
– „Rzeźby” – zabawa pobudzająco-hamująca. Dzieci biegają po pokoju. Na dowolny sygnał stają bez ruchu w jakiejś wymyślnej pozie, udając rzeźby. Na drugi sygnał dzieci znowu zaczynają biegać.
– „Malarze” – ćwiczenie ramion. Dziecko naśladują malowanie dużego obrazu. Rodzic mówi, którą ręką i jakie ruchy ma wykonać, np. malarz gruntuje płótno z dołu do góry, z lewej do prawej, na ukos; teraz maluje duże koła.
– „Marsz” – ćwiczenie uspokajające. Dziecko maszeruje po obwodzie koła przy dowolnej piosence.
Dziecko wybiera sobie, którego kwiatka będzie robiło:
- Hiacynty- Dziecko składa kartkę A4 wzdłuż długiego brzegu 2 razy, dzieląc ją na 4 kawałki. Każdy pasek tnie na centymetrowe kawałki wzdłuż krótkiego brzegu i skleja w kółko. Na owalu nakleja kółka jedno obok drugiego w różne strony. Zieloną kartkę składa na pół i rozcina wzdłuż linii zagięcia. Jedną część składa 3 razy na pół wzdłuż długiego brzegu – powstanie łodyżka. Z drugiej połowy robi liście – składa na pół i wycinają kształt liścia przez całą długość kartki. Łączy wszystkie elementy, doklejając do łodygi kwiat i liście. Z kwiatów robi kompozycję na kartonie – oddzierają kawałki zielonych i niebieskich pasków w różnych odcieniach, komponuje trawę i tło (potrzebne: kolorowe kartki A4 -białe, różowe, fioletowe, zielone, niebieskie, nożyczki, klej, duży karton
– Tulipany. Dziecko rysuje kształt dużej kropli – dla 1 dziecka potrzebne 3 krople. Dwie z nich składa na pół, wzdłuż osi symetrii. Zieloną kartkę składa wzdłuż długiego boku i rozcina na pół. Przez wielokrotne składanie tworzy łodygę. Nakleja na nią niezłożoną kroplę ostrym końcem do góry. Na kroplę nakleja dwie złożone tak, by stykały się na dole i rozchodziły na boki na górze z linią zagięcia od środka. Z drugiej połowy zielonej kartki robi liść (tak samo jak liść hiacynta) i dokleja go do łodygi. Z przygotowanych tulipanów robi kompozycję tak samo jak w przypadku hiacyntów (potrzebne: szablony kropli, kolorowe kartki -czerwone, żółte, pomarańczowe, białe, zielone, niebieskie, nożyczki, klej, ołówki, karton).
4. Praca z L62 – ćwiczenia w porównywaniu długości, wskazywanie prostokątów o tej samej długości, kolorowanie.
Religia: Katecheza 46, strona 94
https://www.youtube.com/watch?v=984Jyp65J_Y
14.04.2021- środa - ,,Na wystawie”
– „Symetryczne obrazki” – obserwacja efektów. Rodzic daje dzieciom kilka symetrycznych obrazków przedstawiających np. serce, choinkę, stół, okno, balon, misia, postacie chłopca i dziewczynki, tulipan, stokrotkę. Dziecko składa wycięte kształty i sprawdzają, czy lewa strona jest odbiciem prawej; upewniają się, przykładając do linii zgięcia lusterko. Następnie wśród przedmiotów w domu szuka takich, które są symetryczne, lub szuka w przedmiocie linii symetrii (rodzic może zapytać: W którym miejscu w samochodzie należy przyłożyć lusterko, by połowa samochodu wraz z odbiciem wyglądała tak samo jak cały samochód?). Na koniec szuka osi symetrii w figurach geometrycznych: kole, trójkącie, prostokącie, owalu, kwadracie (koło, owal, kwadrat, prostokąt jako figury z kilkoma osiami symetrii)
– „Tworzymy” – komponowanie z figur. Dziecko bierze 1 kartkę, składa na pół i ma za zadanie ułożyć kompozycję z figur geometrycznych tak, by po lewej stronie zagięcia wyglądała tak samo jak po prawej. Jeśli brakuje mu odpowiednich figur, odrysowuje je na kolorowym papierze, wycina i nakleja. Na koniec podpisują prace imieniem.
Dzieci ruchem ilustrują opowiadanie
Rodzic czyta: Pewnego dnia dzieci z przedszkola wybrały się na wystawę rzeźb. Założyły buty (naśladują zakładanie butów), kurtki (naśladują zakładanie i zapinanie kurtek) i czapki (naśladują nakładanie czapki). Pomaszerowały na przystanek autobusowy (maszerują w rytmie podanym przez rodzica). Zaczekały na autobus (stoją kilka sekund), a gdy podjechał, wsiadły do niego (trzy kroki z wysokim unoszeniem kolan). Autobus ruszył (szybki trucht), ale co jakiś czas zatrzymywał się na różnych przystankach (zatrzymują się na przerwę w rytmie). Gdy dojechały na miejsce, wysiadły z autobusu (trzy kroki z wysokim unoszeniem kolan) i weszły do muzeum (pięć kroków do przodu). Tam zdjęły czapki i kurtki i powiesiły na wieszakach (naśladują zdejmowanie i wieszanie). Spacerowały pośród eksponatów (kroki w bardzo wolnym tempie), z uwagą im się przyglądały (mocne skręty głowy w prawo i lewo) i podziwiały (ruchy głową w kierunku ramienia w jedną i drugą stronę). Gdy już wszystko zobaczyły, założyły kurtki i czapki (naśladują ubieranie się), poszły na przystanek (marsz), wsiadły do autobusu (3 kroki z wysokim unoszeniem kolan) i szybko pojechały w drogę powrotną (bieg w szybkim tempie). Wysiadły (trzy kroki z wysokim unoszeniem kolan) i pomaszerowały do przedszkola (marsz). Gdy zdjęły ubranie i buty (naśladują czynności), zmęczone położyły się na dywanie (leżenie na plecach i 4 głębokie wdechy i wydechy).
Wiosenna wystawa - Beata Gawrońska
Ignacy mieszkał w bloku z rodzicami i starszą siostrą Marcelą. Właśnie zaczynała się wiosna. Chłopiec bardzo lubił, gdy robiło się coraz cieplej, trawa zaczynała zielenieć, a drzewa nie były już szarobrązowe, bo na gałęziach pojawiała się zieleń – znak, że za chwilę z pąków rozwiną się liście. Chłopiec nie mógł się już doczekać, kiedy w skrzynce na balkonie zobaczy pierwsze wiosenne kwiaty. Cebulki posadzili z mamą jesienią, a on – choć dobrze wiedział, że zimą nic tam nie wyrośnie – i tak od czasu do czasu sprawdzał, czy może pojawił się choć malutki kiełek.
Pewnego dnia Marcela wpadła jak bomba do domu. – Jutro w hali obok naszego bloku będzie można oglądać wiosenną wystawę – zawołała od progu. – Czy będę mogła się tam wybrać? – Spojrzała na mamę. – Oczywiście – odpowiedziała mama. – Pójdziemy wszyscy. Ignacy aż klasnął z radości, tak spodobał mu się pomysł tej wycieczki. Chłopiec był już kilka razy na wystawach. Wiedział, że ogląda się na nich różne rzeczy nazywane eksponatami, które są poustawiane tak, by każdy je dobrze widział, i mają etykietki z nazwami. Widział obrazy, rzeźby, a nawet dziwaczne meble, którymi zachwycała się mama, choć krzesło wcale nie przypominało krzesła, tylko jakby korzeń drzewa. Następnego dnia wstał wcześnie rano, wyszykował się i nawet przygotował dla wszystkich kanapki, byleby tylko jak najszybciej wyruszyć. – No, szybciej, szybciej – pospieszał Marcelę, która w skupieniu chrupała paprykę. Gdy w końcu wyszli z domu i dotarli do hali, zrobiło się pięknie, kolorowo i wiosennie. Na olbrzymich stołach i na podłodze nie wiadomo skąd pojawiła się trawa, a obok stały tulipany w tysiącach kolorów, hiacynty, żonkile, narcyzy i inne kwiaty, których Ignaś nie znał. W powietrzu unosił się cudny zapach. Nagle Ignacy zobaczył dwoje dzieci, które wbiegły na trawę i zerwały kilka tulipanów. Na szczęście jakiś pan, chyba ich tata, szybko je do siebie przywołał. Przykucnął i patrząc im prosto w oczy, zdecydowanym głosem coś tłumaczył. Ignacy domyślił się, o czym mówił – przecież na wystawie nie wolno dotykać eksponatów, a już na pewno nie można ich niszczyć. Służą do oglądania i podziwiania przez wszystkich. – Zobacz – pokazał Marceli – obok wejścia jest stoisko, na którym można kupić takie same kwiaty i zabrać do domu. Nie wiem, po co te dzieci je zrywały… Marcela chciała coś odpowiedzieć, ale jej uwagę odwróciły najpiękniejsze narcyzy, jakie w życiu widziała. Pobiegła szybko w tamtym kierunku, a Ignacy za nią. Mama, Marcela i Ignacy bardzo długo chodzili jeszcze po terenie wystawy i podziwiali wystawione kompozycje. Na szczęście już nikt nie próbował dotykać czy zrywać kwiatów. – Bardzo dobrze się dziś zachowywaliście – pochwaliła mama. – W nagrodę możecie sobie wybrać po jednej doniczce z kwiatkiem na stoisku handlowym. Ignaś wybrał piękne żółte tulipany, które kojarzyły mu się z ciepłym wiosennym słońcem. Marcela wprost nie posiadała się z radości, że może zabrać do domu narcyzy, które tak ją zachwyciły. Gdy rodzina opuściła wystawę, Ignacy zauważył, że dwoje dzieci, który wcześniej zrywały tulipany, także niesie po doniczce z kwiatami. I – co najważniejsze – obchodzi się z nimi bardzo ostrożnie i z szacunkiem. „Chyba rozmowa z tatą pomogła” – pomyślał. Po powrocie do domu Ignaś postawił doniczkę z tulipanami na parapecie i pielęgnował je codziennie. A po kilku dniach pojawiły się też hiacynty w skrzynkach na balkonie. Teraz było już pewne, że nadeszła wiosna.
13.04.2021 - wtorek – Szanujemy ludzi, rzeczy, przyrodę
– „Rzeźby” – zabawa pobudzająco-hamująca. Dzieci biegają po pokoju. Na dowolny sygnał stają bez ruchu w jakiejś wymyślnej pozie, udając rzeźby. Na drugi sygnał dzieci znowu zaczynają biegać.
– „Malarze” – ćwiczenie ramion. Dziecko naśladują malowanie dużego obrazu. Rodzic mówi, którą ręką i jakie ruchy ma wykonać, np. malarz gruntuje płótno z dołu do góry, z lewej do prawej, na ukos; teraz maluje duże koła.
– „Marsz” – ćwiczenie uspokajające. Dziecko maszeruje po obwodzie koła przy dowolnej piosence.
Kornelia z rodzicami przyjechała na weekend do Karpacza. Wczoraj chodzili po górach, a dziś… – Mamo, gdzie dzisiaj pójdziemy? – spytała Kornelka, wyskakując z łóżka. – Do muzeum, a potem nad wodospad – odpowiedziała mama. – Ubieraj się szybko, jedz śniadanie i wychodzimy. Dziewczynka bardzo chciała zobaczyć wodospad, lecz do muzeum wcale jej nie ciągnęło. Była już kiedyś w muzeum z wujkiem. Widziała tam zbroje rycerskie, miecze, armaty, mundury chyba sprzed stu lat, mapy i tablice z jakimiś napisami. Wujek wszystko czytał i strasznie długo oglądał każdy eksponat, a Kornelka nie mogła doczekać się, kiedy wreszcie stamtąd wyjdą. – Musimy iść do tego muzeum? – spytała, sięgając po kanapkę. – Nie musimy, ale chcemy. – Mama wrzuciła butelkę wody do plecaka. – Kto chce, ten chce – mruknęła Kornelia. – Ty też wolałbyś od razu iść nad wodospad, prawda? – zwróciła się do ulubionego misia. Ale Stefan jak zwykle nic nie odpowiedział. Grzecznie siedział w kieszeni sukienki, skąd wystawał mu tylko brązowy łepek. – Jak w muzeum będzie nudno, to zaczniemy marudzić – szepnęła do niego dziewczynka, kiedy wychodzili z pensjonatu. *** Rodzice Kornelii zatrzymali się przed niewysokim długim budynkiem. – Jesteśmy na miejscu. Córeczko, chcesz przeczytać, jakie to muzeum? – Tata wskazał napis nad wejściem. Kornelka niechętnie pokręciła głową. Napis był długi, a ona dopiero uczyła się czytać. Nie obchodziło jej, co to za muzeum, więc po co miała się męczyć? – Jestem pewien, że ci się tutaj spodoba. – Tata otworzył oszklone drzwi. Kornelia odmruknęła coś niewyraźnie i nie rozglądając się, weszła do środka. Wyjęła Stefana z kieszeni, poprawiła mu kubraczek i kokardkę na szyi. Tata kupił bilety, pani otworzyła im drzwi do sali i podała mamie informator. – Mamo, tu są lalki w strojach ludowych! – zdziwiła się Kornelia, podchodząc do pierwszej gabloty. – Pani w przedszkolu pokazywała nam takie na obrazkach. Ojej, zobacz, jaki malutki dzbanek i filiżanki! A jaką kolorową malowaną szafę mają te lalki! I tu też są lalki! – Dziewczynka biegała od jednej witryny do drugiej. – I tutaj! A tam figurki górali i owieczek – mówiła podekscytowana. – O, ile samochodzików! Ja chciałabym ten niebieski z odkrytym dachem. Jakby się go dało powiększyć, to dopiero by było! – Kornelia zatrzymała się przed gablotą pełną zabytkowych modeli aut. Wszystkie były takie śliczne, błyszczące i zupełnie inne od samochodów, które widywała na ulicach. – Gdy babcia Ania była mała, to jeździły takie auta? – zapytała. – Nie. One są jeszcze starsze. Z czasów twojej praprababci – odpowiedział tata. – To strasznie dawno. – Kornelia nie umiała sobie nawet wyobrazić, kiedy to mogło być. – Mamo, patrz, lalki babcie. – Dziewczynka wskazała figurki w długich sukniach siedzące przy stole. – A jakie mają miny. Jakby im się nic nie podobało. – To posępne kobiety z Holandii. – Mama zajrzała do informatora. – Hmm… a gdzie ja widziałem przed chwilą podobną minę? Zdaje się, że u jakiejś dziewczynki, która nie chciała iść do muzeum – zaśmiał się tata.
– Nie wiedziałam, że to będzie takie muzeum. – Kornelia rozejrzała się wokoło. – Tu chyba są same zabawki – dodała ze zdziwieniem. – Bo to jest muzeum zabawek – wyjaśnił tata. – Takie specjalne muzeum dla dzieci? – Nie tylko dla dzieci. – Mama spojrzała na starszą panią i pana, którzy właśnie weszli do sali. – Dorośli mogą tu powspominać dzieciństwo, ale także dowiedzieć się wielu rzeczy. – Na przykład czego? – Jakimi zabawkami bawiły się i bawią dzieci w różnych stronach świata, z jakich materiałów robiono kiedyś zabawki. A jak się ogląda domki dla lalek, widać, jak ludzie mieszkali, jakie mieli meble i przedmioty w domach… – Mamo, patrz, jaka malutka łazienka – przerwała Kornelia. – I wanna na złotych nóżkach! I taki stary piec do podgrzewania wody i złoty prysznic! Babcia Ania mówiła, że jak była mała, też miała taki piec w łazience. – O właśnie, teraz już wiesz, jak wyglądały dawniej łazienki – powiedziała mama. – I pokoje, i kuchnie. – Kornelka nie mogła się napatrzeć na domki dla lalek. Rodzice obejrzeli już wszystko, a ona ciągle odkrywała coś nowego; a to miniaturową maszynkę do mielenia w kuchni, a to fortepian w saloniku, a to wyjątkowo śliczną lalkę. W witrynach przy wyjściu mieszkały misie. Małe, duże, białe, brązowe, beżowe, szare, żółte, misie chłopcy i misie dziewczynki, misie z bajek i z filmów, na ławeczce siedziała misia panna młoda z welonem na głowie i pan młody w ciemnej kamizelce, a za nimi w wiklinowym fotelu pani misiowa. A co robił Stefan? Przykleił nos do szyby i wcale nie chciał się ruszyć. Może rozmawiał z misiami w jakimś niesłyszalnym języku? – Stefanie, musimy już iść. Ale jeszcze kiedyś tu wrócimy. To muzeum jest całkiem fajne, nie? – Kornelia poprawiła misiowi grzywkę, która przykleiła mu się do czoła. – Ciekawe, co w muzeum zabawek zostanie z naszych czasów? Jak myślisz? Ale Stefan, jak to Stefan, nie odpowiedział.
3. Po wysłuchaniu tekstu dzieci odpowiadają na pytania:
- Dokąd rodzice zabrali Kornelkę?
- Dlaczego na początku dziewczynka była niezadowolona?
- Jak zachowywała się Kornelka w muzeum?
- Czego dowiedziała się podczas zwiedzania?
- Co musimy robić, by za wiele lat jakieś inne dzieci mogły zobaczyć, jak wyglądały dzisiejsze zabawki?
- Co lub kogo jeszcze trzeba szanować?
- Co to jest szacunek?
- Jak można okazywać, że się kogoś lub coś szanuje?
4. Praca z KP4.2–3 – wypowiedzi na temat ilustracji, budowanie zdań poprawnych gramatycznie, czytanie globalne.
12.04.2021 – poniedziałek – Temat dnia: Artyści to my
Kto za pomocą farb i pędzla,
na płótnie lub na papierze,
świat w piękne barwy ubierze? /malarz/
https://eduzabawy.com/cwiczenia-online/zaznacz-pary-kolorow/
– dzieci układają biały prostokąt – wyraz farby;
– wyklaskują sylaby, przeliczają – przypinają 2 białe kwadraty (2 sylaby);
– wypowiadają kolejno głoski, przeliczają – przypinają odpowiednią liczbę kółek;
– określają głoskę w nagłosie, zwracając uwagę na prawidłową wymowę głoski f;
– wyszukują inne słowa zaczynające się głoską f.
-Niegraficzne odtwarzanie wzoru. Dziecko z 3 patyczków lub kredek układa literę F na dywanie. rodzic sprawdza poprawność i ewentualnie koryguje.
– Graficzne odtwarzanie wzoru. Dziecko za pomocą farby, grubego pędzla na czystej kartce kreśli kolejne elementy litery F. rodzic sprawdza poprawność (kierunek ruchu ręki), indywidualnie koryguje błędy. Następnie na karcie 21 dzieci kreślą literę po śladzie i samodzielnie – na końcu piszą wyrazy na karcie po śladzie i samodzielnie.
Przygotujcie:
Wyciśnijcie sobie trochę farb do miseczek tak, by każdy kolor był w innej miseczce. Te kolory nazywamy podstawowymi, bo nie można ich uzyskać z pomieszania innych barw, ale dzięki nim można utworzyć inne kolory. Spróbujcie zmieszać na kartonie trochę koloru czerwonego z żółtym. Jaki kolor powstanie? A co się stanie, jeśli zmieszamy kolor niebieski z żółtym? Czy istnieje tylko jeden kolor zielony? Jak zmieszać niebieski z żółtym, by powstał kolor jasnozielony, a jak, by otrzymać kolor ciemnozielony? Jeszcze nie mieszaliśmy czerwonego z niebieskim. Sprawdźcie, jaki kolor powstanie z takiego połączenia. Te kolory, które sami zrobiliśmy: pomarańczowy, zielony i fioletowy, nazywamy kolorami pochodnymi, bo pochodzą ze zmieszania innych.
https://eduzabawy.com/gry-online/polacz-obrazki/kredki/
Religia: Katecheza 41, str. 84-85
https://www.youtube.com/watch?v=3RcKfsmweVw
09.04.2021 (piątek) – Temat dnia: Zajączki i kurczaczki
Dziecko układa przed sobą kredki. Rodzic mówi zadania, dziecko ilustruje za pomocą liczmanów (kredek), układa działania i je odczytuje. Na zakończenie udziela odpowiedzi na zadane pytania.
W koszyczku były 4 pisanki. Mama dołożyła jeszcze 6 pisanek. Ile jest teraz pisanek w koszyczku?
Dziecko bierze 4 liczmany, kładzie je przed sobą. Potem dokłada 6 liczmanów. Liczy wszystkie liczmany i układają działanie: 4 + 6 = 10, które głośno odczytuje, a potem udziela odpowiedzi na pytanie.
Lenka miała 10 pisanek. 7 pisanek dała babci i dziadkowi. Ile pisanek jej zostało?
Dziecko układa przed sobą 10 liczmanów. Potem odsuwa 7 liczmanów. Liczy pozostałe liczmany i układa działanie, głośno je odczytuje, odpowiada na pytanie: 10 – 7 = 3
Wirujący bączek – dziecko ślizga się w kółko na brzuchu, a następnie na plecach.
Chowamy się – w siadzie, dziecko przyciąga kolana, chowa głowę; później rozprostowuje się do pozycji leżącej.
Gorąca podłoga – dziecko biega po pokoju wysoko unosząc kolana.
Na szczudłach – dziecko chodzi na sztywnych nogach.
Dziecko słucha opowiadania:
Jak wiadomo, każda mama pragnie, aby jej dziecko było naj, naj, najwspanialsze!... Prawda? Tak samo rzecz się miała z pewnymi dobrze znanymi kurami. Któregoś ranka wszystkie trzy zniosły jajka. Cóż to była za radość! Gdakały wniebogłosy ze szczęścia! Spoglądały z miłością na swe jajeczka. Otulały je delikatnie. Nasłuchiwały, czy zza kruchej skorupki nie dobiegnie ich czasem jakiś dźwięk. Jednym słowem, jak wszystkie mamy, robiły sporo zamieszania.
− Z mojego jajeczka – gdakała pierwsza kura – wyrośnie najsilniejszy kogucik na całym
podwórku!
− A z mojego – gdakała druga – najpiękniejsza nioska w całej wsi!
Zaś trzecia kura była tak szczęśliwa, że nie wiedziała nawet, czy wolałaby chłopca, czy dziewczynkę. Wszystkie jednak chciały, aby ich dzieci były najpiękniejsze. Postanowiły więc pomalować skorupki jajek najwspanialej, jak tylko potrafiły.
− Mój kogucik – gdakała pierwsza kura – będzie czerwony w niebieskie paseczki.
− A moja nioska – gdakała druga – będzie różowa w zielone groszki.
Zaś trzecia kura nie mogła się zdecydować, czy pomalować jajo na pomarańczowo w brązowe
kwadraciki, czy na brązowo w pomarańczowe trójkąciki. Wszystkie były przekonane, że z tak kolorowych jajek wyklują się najpiękniejsze kurczaczki na świecie. I rzeczywiście. Którejś nocy usłyszały jakieś ciche trzaski, jakieś popiskiwania... – zanim się obejrzały, z popękanych, kolorowych skorupek wyskoczyły ich dzieci.
− Jaka śliczniutka!... – wygdakała pierwsza kura.
− Mój ty kochany!... – rozczuliła się druga.
− Chlip, chlip!... – płakała ze szczęścia trzecia kura.
A małe kurczaczki, wszystkie żółciutkie, jak gdyby pomalowało je samo słońce, rozejrzały się dookoła i krzyknęły radośnie: „Mamo! Już jestem!”
Dziecko wypowiada się na temat utworu; zwraca uwagę na zachowanie kur, ich pragnienia, sposób ozdabiania jajek; podkreślanie więzi matki z dzieckiem.
Pomoce do przygotowania przez rodziców w domu: pudełko, opaska na oczy, przedmioty związane z Wielkanocą.
Rodzic wyjmuje z pudełka przedmioty związane z Wielkanocą. Dziecko z zasłoniętymi oczami odgaduje, co otrzymuje do ręki, np. koszyczek, baranka, zajączka, jajko, bazie, serwetkę.
Dziecko odpowiada, a rodzic zadaje pytania:
Co rodzina przygotowała na śniadanie wielkanocne?
Jakie potrawy spożywamy podczas śniadania wielkanocnego?
Jakie znasz zwyczaje związane z Wielkanocą?
Dziecko dzieli wyrazy na głoski: baba, pisanki, palma, mazurek.
Rodzic stawia w różnych miejscach w pokoju symbole związane z Wielkanocą. Dziecko szuka ukrytych przez rodzica przedmiotów. Kiedy je znajdzie, określa, w jakich miejscach zostały schowane. Stosuje odpowiednie przyimki. Liczy, ile przedmiotów zostało ukrytych.
Dziecko delikatnie turla się po podłodze w różnych kierunkach, zwracając uwagę na zachowanie zasad bezpieczeństwa.
Rodzic rozbija jajko – rozdziela je. Dziecko ogląda żółtko i białko, nazywa je. Wymienia potrawy sporządzane z jajek.
Dziecko podaje nazwy zwierząt, które wykluwają się z jajek (ptaki, węże, krokodyle, , a kiedyś dinozaury...).
Dziecko bada zachowanie w wodzie jajka surowego i jajka ugotowanego – wkłada je kolejno do przezroczystego naczynia z wodą. Obserwuje ich zachowanie.
Do wody w przezroczystym naczyniu wkłada surowe jajko i dosypuje stopniowo sól (około 10–12 łyżek soli). Obserwuje, co dzieje się z jajkiem.
Dziecko w siadzie skrzyżnym, toczy wokół siebie piłeczki. Na sygnał (rodzic klaszcze w dłonie) zmienia kierunek toczenia.
Dziecko wykonuje przeskoki obunóż przez położoną na podłodze piłeczkę.
Rodzic zadaje dziecku pytania:
− Co to są pisanki?
− Kiedy przygotowujemy pisanki?
− Jak tworzy się pisanki?
Rodzic czyta ciekawostki związane z pisankami.
Malowane we wzory jajko nazywa się pisanką, bo zgodnie z tradycją te wzory pisze się rozgrzanym woskiem na jajku, używając lejka ze skuwki od sznurowadeł oraz szpilki do robienia kropek. Gdy jajko z napisanym wzorem zanurzymy w farbie, a potem usuniemy wosk w gorącej wodzie, pozostanie jasny wzór na barwnym tle. Kiedyś pisanki zakopywano pod progami domów, aby zapewniły mieszkańcom szczęście i dostatek. Skorupki jaj wielkanocnych rzucano też pod drzewa owocowe, aby zapobiec szkodnikom i sprowadzić urodzaj. Dziewczęta myły włosy w wodzie, w której gotowano jajka na pisanki, aby bujnie rosły i podobały się chłopcom. W zabawie zwanej walatką lub wybitką toczono po stole pisanki lub uderzano nimi o siebie. Posiadacz stłuczonego jajka tracił je na rzecz właściciela nienaruszonej pisanki. Inną grą było rzucanie pisankami do siebie lub przerzucanie ich przez dachy kościoła.
- kraszanki – wydrapywanie w zabarwionej skorupce cienkich linii;
– różne sposoby wykonania w zależności od regionu;
– naturalne barwniki do jajek (łupiny cebuli, sok z buraka, sok z czerwonej kapusty itp.)
Jajeczko, jajeczko,
jesteś pisaneczką.
Dziecko wypowiada rymowankę, dzieląc słowa na sylaby i łącząc tę czynność z odpowiednimi ruchami: jedna sylaba – przysiad, druga – wyprost (naprzemiennie).
Temat tygodnia: ,,Wielkanoc”
Propozycje zadań i aktywności na dzień 06.04.2021r.( wtorek )
Temat dnia: ,, Palmy wielkanocne”
,,Bazie i palma”
Urszula Kamińska
1. Nadeszła wiosna. W parku nad stawem rozkwitła wierzba. Jej cienkie gałązki były pełne puchatych bazi, nazywanych kotkami. Dzień był słoneczny i dosyć ciepły jak na połowę marca. Dlatego zaraz po śniadaniu przedszkolaki wybrały się na spacer do parku. Gdy szły drogą nad stawem, zauważyły kwitnącą wierzbę. – Ojej, ile bazi – zawołał Krzyś. – A jakie puchate i delikatne! Wyglądają jak małe kotki – dodała Ania, dotykając jednej z nich. – Może ułamiemy sobie trochę do wazonu? – zaproponował Filip. – W żadnym wypadku – powiedziała pani. – Pomyślcie, co by było, gdyby każdy, komu się podoba, rwał sobie z parku gałązki? – Za miesiąc nie byłoby połowy drzewa! A ile powstałoby przy tym zniszczeń – przestrzegła Ala. Kiedy jednak dzieci wróciły do przedszkola, czekała na nie wyjątkowa niespodzianka! W glinianym wazonie stały świeżutkie gałązki bazi. To pani kucharka przyniosła je z przydomowego ogródka. Rosła w nim bowiem stara wierzba, która jak co roku rozkwitła na wiosnę. Delikatnie, specjalnym sekatorem pani kucharka ucięła z niej trochę gałązek dla przedszkolaków. – Jakie śliczne te nasze bazie! – ucieszył się Jasiek. Ania delikatnie przytuliła policzek do wierzbowych kotków i stwierdziła z zadowoleniem: – Teraz to już naprawdę wiosna zawitała do naszego przedszkola! – Jeśli chodzi o nasze bazie, to mam pewien plan… – powiedziała pani. – Jaki? – pytały zaciekawione dzieci. – Dowiecie się tego jutro po śniadaniu – usłyszały.
Potem były obiad, zabawa, podwieczorek i kolejny dzień w przedszkolu dobiegł końca. Dzieci wychodziły z rodzicami do domu, a bazie odprowadzały je wzrokiem. – Ale cicho i smętnie się tu zrobiło, a było tak wesoło – odezwała się jedna z nich. – Zawsze tak jest, kiedy dzieci wracają do domu – odparła rozłożysta palma stojąca na podłodze w dużej brązowej donicy. Bazie spojrzały w jej kierunku, zdumione, a jedna z nich zapytała z zainteresowaniem: – Jak się nazywasz, piękna roślino? – Pierwsze słyszę, że ktoś mnie nie zna! – obruszyła się palma. – Ale nie dziwię się, wyrosłyście dopiero tej wiosny i to na byle wierzbie, więc skąd możecie wiedzieć, kim jestem – prychnęła. – Jestem palmą daktylową. Pochodzę z ciepłych, egzotycznych krajów. Moje kuzynki rosną w Afryce, Azji, Ameryce, a nawet w Australii. Najstarsze z nich mają po 100 lat, a najwyższe są wysokości dziesięciopiętrowego wieżowca! Do tego kwitną i dają słodkie owoce – daktyle. W gorących krajach ofiarowują ludziom cień i ochłodę. No cóż, przy mnie wypadacie mało ciekawie. – Pewnie teraz zadarłaby nos, gdyby palmy miały nosy… Wierzbowe kotki słuchały opowieści palmy, a puchate kubraczki aż jeżyły im się ze zdumienia. Słychać było ich pełne podziwu westchnienia: – Nie dość, że taka piękna i duża, to jeszcze ogromnie pożyteczna… – I jaka światowa. Kuzynów ma dosłownie wszędzie! Do tego daje słodkie owoce… Wkrótce bazie trochę posmutniały, bo zaczęły porównywać się z palmą: – My przy niej jesteśmy nikim. Malutkie, kosmate i w szaroburych kubraczkach… Do czego mogłybyśmy się przydać ludziom… Narzekały tak jeszcze przez chwilę, ale wkrótce za oknem pociemniało, na niebo wypłynął księżyc i utulił je do snu. W nocy śniło im się, że zaczynają rosnąć, stają się palmami i wyrastają na nich słodkie daktyle. W sen zapadła także dumna palma. Śniła, że szumi z siostrami w zielonej oazie na gorącej pustyni, gdzie daje cień wędrującym karawanom. Tak naprawdę nigdy nawet nie widziała tych miejsc. Z dalekich krajów pochodziła tylko pestka, z której wyrosła. Może to przez tę tęsknotę bywała samolubna i grymaśna. Minęła noc, a rankiem w przedszkolu znów zaroiło się od dzieci. Po śniadaniu pani rozdała wszystkim kolorowe bibułki, kleje, nożyczki i przedszkolaki robiły wiosenne kwiatki. Powstało ich tyle, że każdy stolik wyglądał jak mała kwitnąca łąka. Gdy kwiatki były już gotowe, pani wyciągnęła z szafki szpulkę cienkiego drutu, drewniane patyczki, wstążeczki oraz pudełko suchych traw i kłosów. A pan dozorca przyniósł kilka gałązek zielonego bukszpanu – ozdobnego krzewu o drobnych lśniących listkach, który rósł w ogródku. Pani wzięła jeden z patyczków, przyłożyła do niego gałązkę bukszpanu, kwiatek, kłos i zapytała, uśmiechając się tajemniczo: – Jak myślicie, co będziemy dzisiaj robić? – Może palmy wielkanocne? – spytał nieśmiało Kuba. – Robiłem je rok temu z dziadkami. Potrzebne nam były wtedy właśnie takie kijki, bibuła, kłosy i bazie! – Brawo! Tak. I właśnie do tego wykorzystamy nasze bazie! – Pani się uśmiechnęła. Wkrótce bazie znalazły się na stolikach w sali, a przedszkolaki z ochotą zabrały się do pracy. Każda palma była piękna i inna od pozostałych, bo wykonana według własnego pomysłu. Jednak wszystkie miały coś wspólnego – srebrzyły się na nich puszyste wierzbowe kotki w szarych kubraczkach, radośnie szczebiocząc: – Och! To wprost nie do uwierzenia, jak pięknie wyglądamy. I nazywają nas palemkami! – Jeszcze wczoraj zazdrościłyśmy palmie daktylowej urody i słodkich owoców. A dziś same stałyśmy się piękne i pożyteczne! Nawet pani mówiła, że żadne Święta Wielkanocne nie mogą się obejść bez palemek.
Po obiedzie palemkami przystrojono sale. Podziwiał je każdy, kto odwiedzał przedszkole, a na palmę daktylową prawie nie zwracano uwagi. Było jej strasznie przykro, narzekała więc cicho: – Kto by pomyślał! Wczoraj szare, niepozorne bazie, a dziś śliczne wielkanocne palemki. Gwiazdy przedszkola! Miło byłoby się z nimi zaprzyjaźnić. Tylko po co im teraz taka przyjaciółka jak ja, która jeszcze wczoraj zadzierała nosa? Nawet pani powtarza przedszkolakom, że nie wolno nikogo lekceważyć! Od wyglądu ważniejsze jest dobre serce… Smutny głos palmy usłyszały bazie. I wyobraźcie sobie, że od razu zaczęły ją pocieszać: – Nie martw się, palmo daktylowa! Oczywiście, że będziemy się przyjaźnić. Przecież teraz jesteśmy z jednej palmowej rodziny. Wczoraj zachowałaś się nieładnie, to fakt… Ale ważne, że zrozumiałaś swój błąd. Bazie i palma zaprzyjaźniły się i już zawsze były dla siebie miłe. Kiedy tydzień przed świętami palemki opuszczały z dziećmi przedszkole, by uczestniczyć w świętach Wielkiej Nocy, palma daktylowa machała im na pożegnanie wielkimi liśćmi. Stała na tarasie, a jej donicę opasywała żółta świąteczna wstążka. Wyglądała przepięknie i dostojnie.
2. Po wysłuchaniu bajki dzieci odpowiadają na pytania do tekstu:
- Dokąd poszły przedszkolaki na spacer?
- Jakie kotki zobaczyły podczas spaceru?
- Na jakim drzewie rosły bazie?
- Dlaczego dzieci nie zerwały gałęzi?
- Jaka niespodzianka czekała na dzieci w przedszkolu?
- Co wydarzyło się w przedszkolu, gdy wszystkie dzieci poszły do domu?
- Jak myślicie, jak czuły się bazie po rozmowie z palmą daktylową?
- Co stało się następnego dnia?
- Jak zachowały się bazie w stosunku do palmy daktylowej?
3. Praca z KP3.53 – uzupełnianie ilustracji i wypowiedzi na jej temat, ćwiczenie spostrzegawczości.
4. ,,Bystre oko”- Wielkanoc
https://d.przedszkola.edu.pl/docs/11/0/bystre_oko-wielkanoc.pdf
Propozycje zadań i aktywności na dzień 02.04.2021r. ( piątek)
– „Zwijanie dywanu” – ćwiczenie siłowe. Dzieci dobierają się w pary (z rodzicem lub rodzeństwem). Jedno leży na podłodze, a drugie ma za zadanie przeturlać je kilka razy, po czym następuje zmiana ról.
– „Wiosenne porządki” – ćwiczenie dużych grup mięśniowych. Dzieci naśladują naprzemiennie wycieranie kurzu na szafie – wspięcie na palce i podniesienie rąk jak najwyżej, i mycie podłogi – kucają i rękoma rysują z lewej i prawej strony koła.
4. „Lubię, gdy…” – rozmowa z dziećmi. Rodzic prosi, by dziecko pomyślało i przypomniało sobie, jak wygląda Wielkanoc w ich domu: co się wtedy dzieje, kto jest w domu, jaka panuje atmosfera, jak się czują. Następnie dziecko kończy zdania:
Lubię, gdy w Święta Wielkanocne…,
Chciał(a)bym, by w Święta Wielkanocne…
5. „Świąteczne kartki” – zabawa plastyczno-konstrukcyjna. Rodzic zadaje pytanie: Czy jest ktoś, może ulubiona ciocia, dziadek, babcia, z kim bardzo chcielibyście być w święta, ale nie będzie to możliwe, bo np. wyjechał gdzieś daleko? Co można zrobić, by sprawić mu świąteczną radość? Jeśli dziecko nie wpadną na pomysł wysyłania życzeń, rodzic mu to sugeruje. Rozmowa toczy się wokół różnych sposobów wysyłania życzeń. Rodzic proponuje, by zrobić świąteczną kartkę, które można podarować lub wysłać albo komuś bliskiemu albo samotnemu, np. osobom w domu opieki.
Pomysły:
6. Praca z KP3.52 – odczytywanie rytmu, czytanie wyrazów, wycinanie.
7. Pisanka do koszyczka” – zabawa matematyczna z wykorzystaniem L58.
– „Zwijanie dywanu” – ćwiczenie siłowe. Dzieci dobierają się w pary (z rodzicem lub rodzeństwem). Jedno leży na podłodze, a drugie ma za zadanie przeturlać je kilka razy, po czym następuje zmiana ról.
– „Wiosenne porządki” – ćwiczenie dużych grup mięśniowych. Dzieci naśladują naprzemiennie wycieranie kurzu na szafie – wspięcie na palce i podniesienie rąk jak najwyżej, i mycie podłogi – kucają i rękoma rysują z lewej i prawej strony koła.
,,Jajko „
Beata Gawrońska
Idzie jajko pod górę, (Dzieci kroczą palcami po plecach rodzica/rodzeństwa) z dołu do góry.
Zawadziło o chmurę. (Delikatnie łapią opuszkami palców jego uszy).
Na dół się stoczyło, (Po obu stronach pleców rysują pętelki z góry na dół).
Całe się rozbiło. (Obiema rękami rysują koła na dole pleców.)
– „Zwijanie dywanu” – ćwiczenie siłowe. Dzieci dobierają się w pary (z rodzicem lub rodzeństwem). Jedno leży na podłodze, a drugie ma
za zadanie przeturlać je kilka razy, po czym następuje zmiana ról.
– „Wiosenne porządki” – ćwiczenie dużych grup mięśniowych. Dzieci naśladują naprzemiennie wycieranie kurzu na szafie – wspięcie na
palce i podniesienie rąk jak najwyżej, i mycie podłogi – kucają i rękoma rysują z lewej i prawej strony koła.
Cztery kąty proste i jeszcze do tego, cztery równe boki, co to jest, kolego? (kwadrat)
Ma je auto, rower, motor, hulajnoga ma je też. Jaka będzie to figura, na pewno już wiesz. (koło)
By zbudować tę figurę, weź patyczki trzy. Połącz je końcami z sobą i jej nazwę powiedz w mig. (trójkąt)
Dwa są długie, a dwa krótkie, w sumie cztery boki ma. Cztery kąty, wszystkie proste, czy wiesz, jak się nazywa? (prostokąt)
KP—karty 3
L- liczenie
CZiP- czytanie i pisanie
Propozycje zadań i aktywności na dzień 30.03.2021r. ( wtorek )
Temat dnia: ,, Wielkanocne tradycje naszego regionu”
– „Zwijanie dywanu” – ćwiczenie siłowe. Dzieci dobierają się w pary (z rodzicem lub rodzeństwem). Jedno leży na podłodze, a drugie ma za zadanie przeturlać je kilka razy, po czym następuje zmiana ról.
– „Wiosenne porządki” – ćwiczenie dużych grup mięśniowych. Dzieci naśladują naprzemiennie wycieranie kurzu na szafie – wspięcie na palce i podniesienie rąk jak najwyżej, i mycie podłogi – kucają i rękoma rysują z lewej i prawej strony koła.
Zaczynamy dzisiaj nową tematykę dotyczącą Świąt Wielkanocnych
Temat tygodnia: ,,Święta, święta, biją dzwony”
Propozycje zadań i aktywności na dzień 29.03.2021r. ( poniedziałek )
Temat dnia: ,, Co to jest tradycja?”
1. Na rozgrzewkę rozwiązywanie zagadek o tematyce wiosennej
Przyleciał szary ptaszek – nad polem zaśpiewa jak dzwonek.
Znają go dobrze dzieci – to jest…
(skowronek)
Co buduje każdy ptak, by chować pisklęta?
A tylko kukułka o tym nie pamięta.
(gniazdo)
Jeszcze śpi wszystko, co żyje, jeszcze nic nie rośnie.
A on śmiało śnieg przebije – powie nam o wiośnie.
(przebiśnieg)
Tu cytrynek, tam bielinek, wszędzie piękne, kolorowe.
Lekko unoszą się nad łąką, gdy tylko zaświeci słonko.
(motyl)
Młody juhas w górach, chwycił się za głowę.
Gdy zobaczył w śniegu kwiaty fioletowe.
(krokusy)
Gniazdo z błota lepi, pod dachu okapem.
Przylatuje wiosną, aby uciec latem.
(jaskółka)
Wietrzyk wiosnę niesie, ciepłe są już ranki.
A za wiosną w lesie zakwitły…
(sasanki)
Gdy śnieg zginie, kwiaty rosną, a te porę zwiemy…
(wiosna)
Po łące chodzi rycerz srogi, ma długie, czerwone nogi.
Ma czerwony dziób! – Kumo - w wodę chlup!
(bocian)
2. „Święta Wielkanocne” – rozmowa na temat Świąt Wielkanocnych:
- jakie Święta się zbliżają?
- jakie zwierzątka kojarzą wam się ze zbliżającymi Świętami?
- z kim spędzacie Święta?
- jak się przygotowujecie do Świąt Wielkanocnych?
- jakie znacie potrawy związane ze Świętami Wielkanocnymi
3. Wysłuchanie opowiadania ,,Zupa nic” Joanny Chmielewskiej
-Cześć. Ale u was ładnie pachnie-powiedziała Gabi, gdy tylko Zuzia otworzyła jej drzwi.
-Anka wraca z wycieczki i będzie zupa nic-wyjaśniła Zuzka.
-Twoja siostra nie lubi zup?- spytała Gabrysia, kiedy już siedziały na poduchach w pokoju i chrupały orzeszki.
-Lubi.
-To dlaczego nie będzie zupy?
-Jak to nie będzie?- zdziwiła się Zuzka.- Przecież mama właśnie gotuje.
-Ale mówiłaś, że będzie zupa nic, czyli nie będzie zupy.
-Będzie. Mama gotuje zupę nic. Dlatego tak pachnie wanilią.
Gabrysia nie wiedziała, czy Zuzka mówi prawdę, czy tylko żartuje. Nigdy nie słyszała o zupie nic. Zupa z wanilią? Waniliowe mogą być lody, ciasto, deser, ale zupa?
-Nigdy nie jadłaś zupy nic?- spytała zaskoczona Zuzia.
-Nie. Naprawdę jest taka zupa?
-No pewnie wszyscy ją lubimy: ja. mama, Anka, a najbardziej tata.
-Kiedy tata pracował za granicą, mówił. że najbardziej tęsknił za rodziną i za zupą nic. Jak przyjechał na Wielkanoc, to mama zrobiła bigos, sałatkę, jajka w majonezie, sernik i specjalnie dla taty zupę nic. Tacie tak smakowała ta zupa, że ciągle sobie dolewał. Teraz zawsze jak ktoś wraca z wyjazdu do domu to na powitanie jest zupa nic, no i oczywiście na Wielkanoc. To taka nasz rodzinna tradycja.
-A nasza rodzinna tradycja wielkanocna to żurek z jajkiem i białą kiełbasą.
-Gabi uśmiechnęła się i przełknęła ślinę.
Po wysłuchaniu opowiadania dzieci wymieniają bohaterów i opowiadają kolejne zdarzenia.
-Co było tradycją w domu Zuzi?
-Czym waszym zdaniem jest tradycja?
- Podajcie przykłady tradycji.
-Jakie tradycje są w waszym domu?
-Jakie znacie tradycje związane z Wielkanocą?
4. Praca z KP3.48-49 str.-wypowiedzi nt. ilustracji, odszukiwanie elementów i kolorowanie wg. kodu.
Przedszkolaki z dumą prezentowały bajeczne stroje. Rozpoznać dzieci było bardzo trudno. Przedszkolaki świetnie bawiły się w rytm muzyki porywającej do tańca. Kiedy czas zabawy dobiegł końca dzieci z żalem opuszczały balową salę.
Kochani Rodzice!
Bardzo dziękuję wszystkim Rodzicom i dzieciom za przepięknie wykonane prace plastyczne.
Drodzy Rodzice
W tym tygodniu będziemy rozmawiać na temat ,,Ochrony przyrody”. Zwracam się do państwa z prośbą, aby porozmawiać w domu z dziećmi
w jaki sposób Wasza rodzina dba o środowisko oraz o stworzenie wspólnie pracy plastycznej na ten temat
(prace przynosimy do piątku 05.02.2021).
Zróbmy coś dla Ziemi !!!
Drodzy Rodzice!
Jak zapewne część z Państwa wie, od poniedziałku (1.02.2021r.) przechodzę na zwolnienie lekarskie. Obowiązki wychowawcy od tego dnia przejmuje Pani Beata Mojsiejewicz, która bardzo dobrze zna dzieci, ponieważ była z nami od początku roku szkolnego. Ja ze swej strony chciałabym Państwu bardzo podziękować za współpracę oraz czynny udział w edukacji i wychowaniu dzieci.
Z życzeniami zdrowia
i dalszej pomyślności
Wychowawca Julianna Kołodziej
DRODZY RODZICE!
Bardzo prosimy, aby każde dziecko z naszej grupy do piątku (29.01.2021) przyniosło jeden słoiczek z nakrętką ok. 10 cm wysokości. Będzie nam potrzebny do wykonania pracy plastyczno-technicznej na zajęciach.
Z góry dziękujemy!
Drodzy Rodzice!
Można wpłacać II ratę na Radę Rodziców - 80zł. Pieniądze prosimy przynosić w podpisanych kopertach.
Wspomnienia z pierwszego półrocza :)
Takie dekoracje ozdobiły naszą salę przed Świętami Bożego Narodzenia.
Jeszcze raz gratuluję wszystkim "Kangurkom" wykonania zadań z kalendarza adwentowego, a Rodzicom dziękuję za zaangażowanie :)
Drodzy Rodzice!
W środę 16.12.2020r. zasiądziemy w naszej grupie do wigilijnego stołu. W tym dniu nagramy również dla Państwa występ. Bardzo proszę o odświętny ubiór dzieci. Preferowane kolory: biały, czarny, granatowy. Z góry dziękuję!
Wychowawca
Julianna Kołodziej
DRODZY RODZICE!
Bardzo prosimy, aby każde dziecko z naszej grupy przyniosło jedne lampki choinkowe na baterie (koloru białego) i słoik 1l. Będą nam potrzebne do występu. Lampki oczywiście wrócą do Państwa.
Z góry dziękujemy!
23.11 - 27.11.2020r.
Drodzy Rodzice!
Niektóre z dzieci w tym tygodniu pozostają jeszcze w domu, a więc podaję kolejne strony z kart pracy.
Karty pracy ZIMA – do strony 18 (książkę trzeba odebrać z przedszkola)
„Plac zabaw” – Karta K, 4
„Liczenie” – do str. 26
„Czytanie i pisanie” - do str. 26
Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkim dużo zdrowia
Julianna Kołodziej
16.11 - 20.11. 2020 r.
Drodzy Rodzice!
Wiem, że część z Państwa postanowiła, że dzieci w tym tygodniu pozostaną jeszcze w domu. Zamieszczam więc strony kart pracy, które dzieci mogą wykonać. Pozdrawiam serdecznie!
Julianna Kołodziej
Wychowawca
„Plac zabaw” – Karta U
„Liczenie” – do str. 24
„Czytanie i pisanie” - do str. 24
9.11 – 13.11. 2020 r.
„Plac zabaw” – Karta E, 3
„Liczenie” – do str. 22
„Czytanie i pisanie” - do str. 22
Drodzy Rodzice!
Większość dzieci z naszej grupy pozostaje w domu (za co bardzo dziękujemy). W przedszkolu natomiast obecnie jest grupa dzieci od 2,5 do 6 lat, a więc prowadzenie zajęć typowo dla naszej grupy jest niemożliwe. Pytają Państwo co z książkami. Jeśli ktoś z Państwa ma ochotę, zapraszam do przedszkola po odbiór kart pracy. Na stronie internetowej będę co tydzień umieszczała numery stron, przewidziane na dany tydzień, które można z dzieckiem przerabiać.
Pozdrawiam serdecznie
Julianna Kołodziej
P.S. ŻYCZĘ WSZYSTKIM DUŻO ZDROWIA
2.11 – 6.11. 2020r.
Karty pracy – do końca książki
„Plac zabaw” – Karta D, O, A, I, M, L, T, 1, 2
„Liczenie” – do str. 20
„Czytanie i pisanie” - do str. 20
